Gözlerini yumdu. Kalbine dokundu ve "Muhammed"
dedi kadın!
O vakit çekildi sular, tufanı durdu! "Muhammed"
dedi, ateşi güle değdi. "Muhammed" dedi, kuyu sonsuz kapılara açıldı!
Bir kez daha "Muhammed" dedi. Aşk ile gül ile ümit ile gözleri
ötelere uzandı!
Bu kez anladı, bulmuş olmanın tarifsiz sevinciyle. Kalın bir
defter çekti önüne.
"kurtuluşun sırrı" diye yazdı başlık sahifesine!
Altına daha küçük harfler ile ekledi: " yalnız benim kurtuluşuma değil tüm
yaratılmışların"… Defteri bir kenara itti! Üzerinden geçtiği tüm isimlerin
kapısına bir kez daha gitti! Aradığı ismi bulmuştu da, ismi bilmek yetmezdi
karanlığının aydınlanmasına… Bildiğinin üzerinden hissede hisse de geçmeli ve
yaşamalıydı her zerresiyle! Böyle irkildi kadın… "Öyleyse Muhammedi
yaşamalıyım ve onda kaybetmeliyim kendimi" dedi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder